Uganda verslag

Uganda 21 september 2010 – 15 oktober 2010


We verwachten bezoek!

Na een vlotte en legale grensovergang rijden we op Ugandese wegen. Redelijk goede asfalt leidt ons richting de hoofdstad Kampala. Zoals in Kenia is er hier ook veel verkeer. Vrachtverkeer die voor de nodige bevoorradingen zorgen, toyota’s van de vele UN-organisaties, fietsers en een hoop wandelaars. Deze laatste groep is de lokale bevolking die overal en nergens naar op weg zijn. Maar hoogstwaarschijnlijk naar de dichtsbijzijnde markt.
We krijgen bezoek van Sabine, een vriendin van Stefanie. Ietsje buiten Kampala ligt Entebbe waar de international luchthaven is gesitueerd en waar we kamperen in een rustige setting zodat Sabine een dagje kan werken aan een eventuele jetlag. Er is slechts een uurverschil van 2+ GMT en dus heeft Sabine er geen last van.

We vliegen direct in de kampingsfeer en zorgen voor een stevig zelfgemaakt ontbijt. Na inkopen gedaan te hebben en een dagje planning voor de komende 3 weken vertrekken we op weg naar onze eerste stop: Lake Mburo national park.

Uganda heeft een duidelijk policy betreffende toegangsprijzen voor de nationale parken: je kan op de website van Uganda wildlife authority alle prijzen nakijken. We worden hier nogmaals met de neus op de feiten gedrukt dat we als toerist meer (een pak meer) moeten betalen dan de lokale bevolking. Ook moeten we voor de voertuigen een fee betalen die ons toch wel wat overdreven lijkt. Wetende dat we reeds aan de grens een road tax betaald hebben. Dit wekt bij ons vaak frustatie boven. We zijn ons echt bewust van de financiele kloof tussen hen en de westerling. Maar eerlijk gezegd gaat de arme bevolking zowieso niet naar zulke parken. Enkel de rijke Ugandees kan zich dit permiteren en deze hebben misschien dan nog wel meer geld dan ons.Maar klagen en zagen haalt niets uit en we zetten er ons over omdat we sommige parken gewoonweg willen zien.

Lake Mburo is geen topper op wild life. We spotten met gemak zebras, buffels en vele antilopen maar daar blijft het dan bij. Ja, ook nog die geweldige wrattenzwijnen. Maar de kampplaats in het park is er een om U tegen te zeggen. Vlak aan het lake met nieuwsgierige hippo’s op de loer. Een goede douche met warm water. Even kort over het warme water: zoals we ook al in Kenia hebben gezien wordt het water in een ton opgewarmt door een vuurtje. Simpel maar betrouwbaar.
We hebben onderweg verse vis gekocht. Johan fileert met zijn ogen dicht. En Sabine proeft onze culinaire specialiteit: een papiellot met visfilet, ajuin, tomaat en voldoende kruiden. Steeds een sublieme maaltijd!

Met Sabine erbij voelen we ons echt een toerist en blijven we gemiddeld 2 nachten per bestemming. Dit om deze drie weken zo optimaal te benutten. Algauw bevinden we ons in het uiterste zuiden van Uganda. Deze regio is voornamelijk vulkanische gebied wat resulteert in een rotsachtig landschap. Ook zijn er vele meren gevormd in al lang uitgedoopde kraters.
We besluiten om lake bunyoni met een Belgisch bezoek te vereren. Achteraf gezien het prachtigste plekje dat we gezien hebben in dit land.Het meer is groot maar je kan er door een blik geen duideklijk beeld van vornen. Dit doordat het ganse meer op zijn beurt is onderverdeeld in vele kleinere eilandjes. Een van de eilanden heeft een verhaal. Waarschijnlijk hebben er wel meerdere een verhaal maar deze is blijven hangen. Vrouwen die onverwachts (ongehuwd) zwanger geraken worden verbannen naar dat eiland. Ze zijn daar enkel voorzien op zichzelf en op hetgene de natuur hen toebedeeld. Hun enige hoop om het eiland te kunnen verlaten: een arme boer die zich geen bruid kan kopen kan daar een gratis keuze maken!


Een specialeke: big Marc

Uganda heeft iets wat je niet overal kan tegenkomen, nl de berg gorilla’s. In Mhaginga gorilla national park hebben wij een toer geboekt. Vele toeristen trachten een glimps van deze reuzen te spotten in Rwanda of in Uganda’s Bwindi NP. Waarom kiezen wij dan wederom niet de meest courante weg? In Mhaginga NP zit slechts 1 gorilla groep die graag een reisje maakt naar Rwanda of Congo. Deze ganse regio wordt de Virunga Mountain Range genoend. En buiten de gorilla’s krijgt dit park zeker ook een pluim voor de andere fauna en diverse flora. Toen wij in het land waren heb ik via de headquarters van dit park telefonisch te horen gekregen dat de gorilla’s op Ugandese bodem zouden zijn. We kunnen 5 dagen later een trekking boeken. Er moet niets op voorhand betaald worden en dit vinden we super relax. Wetende dat deze trip per persoon 380 euro of 500 dollar kost. Een beetje sceptische staan we tegenover de zekerheid de gorilla’s te kunnen zien en daarom de keuze om niet op voorhand te betalen.
Op weg naar het park kom je affiches tegen met volgende slogan: The mountain gorilla’s, a new friend waiting for you. We zitten vol spanning!
Tweehonderd meter voor de gate van Mhaginga NP kunnen we camperen (spotgoedkoop 1 euro per persoon). Het sanitair is basis maar daar we de enigste gasten zijn krijgen we alle bedienden te hulp indien nodig. Ze brengen ons warm/kokend water om te douchen en s avonds eten we een lekkere lokale maaltijd in het restaurant.
De ochtend erna staan we (Sabine, Johan en Stefanie – Steven gaat niet mee wegens financiele overtuiging) om 8u aan de gate en worden we opgewacht door de rangers. We krijgen een korte briefing van do’s en don’ts. En dan start de trekking. Gewapend met 2 liters water en schoofzak met botenhammen zetten we verwachtingsvol er een goede pas in. We worden begeleidt door een gewapende ranger en een engelssprekende gids. Deze laatste communiceert via walkie talkie met andere rangers die de gorilla groep elke dag volgt. Dit is onze zekerheid dat we ze zeker zullen zien, wat een opluchting. Maar de mogelijkheid bestaat dat er 4 uren gestapt zal moeten worden alvorens we ze tegenkomen. Naarmate we een uurtje onderweg zijn blijkt dat we al redelijk dichtbij zijn. We beginnen de spanning terug te voelen en opeens begint de gids kreten te uiten. We zijn verbaasd en na enkele lokroepen krijgen we een antwoord. Ja, we zitten nu echt wel heel dichtbij. Het dichtbebosde bamboe woud is een ideale plek voor deze dieren. Maar maakt het wel ietsje moeilijker voor ons om ze te spotten. Maar ineens is het een feit: we staan recht tegenover deze familie. Marc, de zilverback en tevens het dominante mannetje van de groep ligt te relaxen met enkele vrouwtjes aan zijn zijde. Een van de vrouwtje heeft ook een baby gorilla vast die toch wel enige actie wil. Deze jonge knaap beweegt en pest zijn mama een beetje. We kunnen makkelijk rondom de groep stappen en kunnen ze tot 4 meter afstand benaderen. We mogen maximum 1 uur bij de groep blijven. De laatste minuten gunt het dominate mannetje ons een stretch-pose, een glimlach, neusgepeuter, wat nadenken en dan besluit hij dat het genoeg is geweest en loopt rustig weg. De vrouwtjes volgen hem snel.


Happy birthday

Deze vakantie kan alvast niet meer kapot voor Sabine. Maar er is nog meer.
We rijden een beetje verloren - hiermee bedoel ik dat we enkele wegen hebben gereden die niet op de kaarten in de gps staan geprogrammeerd. Na vele malen de richting hebben nagevraagd vreest Stefanie er een beetje voor dat we inderdaad de juiste richting uit rijden maar dat we in het Queen Elisabeth NP worden gestuurd. Dit hebben we niet gepland en we willen hiervoor dan ook niet betalen. We besluiten op advies van de lokale bevolking toch verder te rijden en merken inderdaad op dat deze weg dwars door het park loopt. We rijden echter niet langs een controle post en voor dit gedeelte moet er inderdaad niet betaald worden. We overnachten op een camping waar we omringd worden door de geluiden van de hippo’s.
Via deze weg rijden we verder richting Murchison falls national park. We kunnen dit niet op 1 dag rijden dus maken we een campeerstop aan lake Albert. Hier moeten we echt zoeken naar een campeerplaats. Maar we worden s avonds beloond door een magnifieke sterrenhemel op het water. Elke avond bij zonsondergang gaan de lokale vissers met hun bootjes en olielamp het water op. Als het eenmaal donker is zorgen al die lampjes voor een speciaal effect: het lijkt een weerspiegeling van de milkyway op lake albert. Gewoonweg eeen fascinerend schouwspel.

The Nile safari lodge vlakbij een van de ingangen van het Murchison NP is een fancy lodge zoals je je kan voorstellen vanuit de boekskes. We kunnen er voor een redelijk bedrag camperen. We eten wat de spot schaft en worden echt culinair verrast.
Op Sabine’s verjaardag knallen de flessen campagne en ontbijten we home made pannekoeken. Diezelfde dag zit Stefanie achter het stuur van de toyota met Sabine aan haar zijde voor een game drive in het park. De jongens hebbens even genoeg van de nationale parken zonder game (wild) en blijven op de camping voor een relax dagje. Zij zullen een lekkere lunch verorberen in de lodge terwijl de meiden bookes met choco eten. Maar dit wel in het bijzijn van de oplettende hippo’s die aan de oever van het meer hen in de gaten houden. Zeg nu zelf, wat wil je nog meer!


The end!

De drie weken vakantie zitten er bijna op. En met een perfect uitgewerkte route maken we nog een stop alvorens we terug de hoofdstad in komen: het rhino sanctuary op de weg tussen Murchison en Kampala. Uitgebaat door Zuid afrikanen is dit wederom een leuke campplaats. Voor een aanvaardbaar bedrag kan je de white rhino (neushoorn) spotten. Deze dieren worden in dit sanctuary heropgevoed en gekweekt om hen op een later tijdstip terug in het wild te introduceren. Tevens wordt er gewerkt om de bedreigde black rhino te kunnen kweken. Er was een overeenkomst met Kruger NP te Zuid Afrika om enkel black rhino’s naar hen over te plaatsen opdat er zo gecontroleerd gekweekt zou kunnen worden. Maar wegens te veel stropers op dit bedreigde diersoort, is kruger NP zijn belofte niet kunnen nakomen. Echt spijtig. Wie stroopt deze beestejs of voor welk opzet? De chinezen maken van de hoorn een afrodisium en in Saudie-Arabie maken ze de handvaten voor dolken uit het hoorn.
Rhino Sanctaury doet in onze ogen echt goed werk. En met plezier boeken we een ochtend safari in het park. Er zijn 2 mannetjes en enkele vrouwtjes waarvan er 2 juist een kleintje hebben. We kunnen makkelijk mama Corry met haar kleintje bewonderen. Blijkbaar is het dominante mannetje op bezoek geweest bij zijn zoon want hij is ook in de buurt. Daar de rangers dagelijks bij deze dieren in de omgeving zijn om hen te observeren, is er geen directe dreiging om dichtbij te komen. Als ze toch zouden uitvallen dan kan je het best zo hard mogelijk weglopen. Maar pas op deze dieren kunnen ondanks hun lompe lichaamsbouw er ook een snelle pas in zetten. Hun enigste gebrek is hun zicht. Dus je loopt het best zig-zag. Als het je in de heat of the moment zou lukken om een kledingstuk uit te trekken en dit nog steeds zig-zaggend lopend op de grond te laten vallen. Dan heb je de kans dat de rhino denkt je gestrikt te hebben. Je kan natuurlijk ook gewoonweg een boom in klimmen.

Oke, dit was het dan alweer. We beladen de bagage van Sabine nog vol met enkele reeds gekochte souverniers die beter af zijn thuis dan nog enkele maanden in de toyota. Dus gepakt en gezakt stapt Sabine al vroeg de taxi in. We horen nog net de kofferbak van de taxi toeslaan en kruipen vanonder de dekens om via het raampje van onze daktent Sabine uit te zwaaien.
We zijn nu terug met zijn drieen.