Libie verslag
Door: Stefanie en Steven
Blijf op de hoogte en volg Stefanie
26 Augustus 2010 | Libië, Tripoli
Libië 30 mei 2010 – 11 juni 2010
Op pad met een gids
Een dag later dan gepland staat onze gids Omar ons op te wachten aan de grenspost te Rash All
Jedir. Enkele dagen voor de aankomst waren we volop aan het plannen wat we graag zouden zien in
Libië en merken we op dat de afgesproken dag van aankomst nl 30 mei niet op een zaterdag valt
maar op een zondag. We hebben dus een extra dag in Tunesië en we worden nogmaals met de neus
op de feiten gedrukt: we zijn soms echt aan de nonchalante kant, maar dit heeft ook zijn charmes.
Omar blijkt een 'moderne' tuarg te zijn. Dit is een nomaden volk dat oorspronkelijk een
leefterritorium heeft rond Mali, Niger, Chad en Libië. Hijzelf heeft een vaste woonplaats te Al
Aweinat (ZW Libië) wat betekent dat hij van jongs af aan gewend is aan het leven in de woestijn.
Bij het regelen van de laatste financiele zaken met het reisbureau, dit alvorens we verder rijden tot
Tripoli, komt onze gewenste dagplanning ter sprake. Hoewel hier niet uitdrukkelijk om gevraagd is
in het mailverkeer willen we ook woestijn zien en de baas van het agentschap raadt het ons af
wegens de slechte weersomstandigheden (of omdat hij anders misschien een hogere dagprijs voor
de gids zou kunnen aangerekend hebben) tijdens deze periode van het jaar (veel wind maken de
zandduinen verradelijk gevaarlijk). Omar komt tussenbeide en garandeert ons enkele pistes met
zandduinen via een route van 4 dagen doorheen de Hamadat en vervolgens Ubari. Zo gezegd, zo
gedaan.
Omar die slechts een combinatie spreekt van engels, frans en italiaans beginnen we al beter te
begrijpen.
Zijn woordenschat:
- special: staat voor alles dat goed is, beter is, oke is bv cafe special = cappucino
- fifty fifty: staat voor een beetje, bijna, niet helemaal, niet volledig
- beaucoup: veel, hij begon en stopte bijna elke 'halve' zin met beaucoup, het heeft dus 'veel'
betekenissen
- couscousé: wablieft, hoe hij hier op komt daar hebben we het raden naar, maar hier onze theorie:
waarschijnlijk een combinatie van excusé (obvious) en hun favoriete maaltijd couscous – duidelijk
voor iedereen!?
- toyota: makina
- motor johan: ktm, terwijl we allemaal weten dat Johan met een yamaha rijdt
- beaucoup fatigué: dit zowel op een persoon als op een overhit voertuig
In de Ubari Sandsea
Na de hoofdstad en enkele culturele uitjes (Leptis Magna en Ghadamas) is het tijd voor zand, zand,
zand! Omar is helemaal is zijn nopjes nu we zijn domein binnenkomen en dit zorgt voor een goede
sfeer. Woestijn bestaat niet slechts uit zand, maar ook uit keien, steenpuin,... zolang het maar
uitgestrekt is. De zandzee is slechts een fraktie van de grote sahara en het uitgestrektst in de
Libische sahara.
Steven aan het stuur met Omar aan zijn zijde die ons door de woestijn leidt met go, stop, power,
gas, look ktm, manger, slowly slowy,.... . Vaak lachen we samen om deze grappige woordspellingen
maar eenmaal in de Ubari sandzee kan dit gebrek aan goede communicatie hinderlijk zijn. Steven
die onervaren toch wel zeer grote zandduinen oprijdt, dit zonder een piste te volgen (teveel wind om
de piste zichtbaar te laten) met slechts krammakelijk aanwijzingen van Omar die zijn hand naar
links of rechts schud om de richting aan te tonen.
Nog een probleem van deze onduidelijkheid is dat door de twijfel welke richting we dienen uit te
gaan Steven de toyota laat vertragen waardoor de auto power verliest, ook is onze wagen veel te
zwaar geladen voor deze omstandigheden. Door gebrek aan power is het soms moeilijk om boven te
geraken op een duin. Erop geraken is de eerste uitdaging. Eenmaal op de top kom je bij de tweede
uitdaging: je moet op het juiste moment snelheid minderen zonder te stoppen voor de top van de
duin. Ga je te snel maak je kans dat de wagen springt. Met springen bedoel ik: vier wielen in de
lucht. Je moet de juiste snelheid en gevoel in je pedalen vinden zodat je eenmaal op de top een idee
kan vormen van de afdaling die volgt. Wij als leken hebben de neiging om direct beneden te willen
kijken maar komen met ons vizier steeds op de motorkap terecht. De truk is om in het zijraam te
kijken zodat je kan zien wat de hellingsgraad is en dan kan je bepalen of je recht naar beneden
rijdt/glijdt of welke richting je uit moet sturen.
Allemaal heel technische skills die wij niet hadden en daardoor regelmatig moesten graven. Het was
een fantastische ervaring die we nooit zullen vergeten.
We zouden anderen toch aanraden om in de duinen een gids te nemen met eigen vervoer zodat hij
steeds richting kan aangegeven en je zijn sporen kan volgen. Een tweede auto is ook steeds
interessant wanneer je komt vast te zitten.
Een gids met eigen vervoer kost je natuurlijk meer. Nog nadeel kan zijn dat je buiten de sahara hem
niet kan volgen door het snelle tempo dat de Libische chauffeurs er graag op aanhouden in de
steden.
No manger, no power
Ondanks de technische skills die we overdag door moesten ,konden we 's avonds telkens weer
rustig ademhalen op een top camp lokatie. De taken werden gelijkmatig verdeeld: stoelen en tafel
uitklappen, kookgerief klaarzetten, vuurtje maken, wasje en plasje. Betreffende dit laatste zullen
jullie je misschien afvragen hoe we het zweet van ons lijf konden afspoelen. Onze watertank van
100 liter komt hier goed van pas: een wasbakje gevuld met dit 'warme' water. Ja echt, door de zon
warmt de tank het water gedeeltelijk op. Niet dat het 's avonds zo hard afkoelde maar je wassen met
koud water is nooit aangenaam. Dus om verder te gaan, met een wasbakje je afzonderen achter een
zandduin kan je heerlijk 'skinny' douchen met het mooiste douchegordijn dat je je maar kan
voorstellen.
Winkeltjes kan je niet vinden in de woestijn dus hebben we een voorraad ingeslagen in Ghadamas.
Groentjes, fruit, tonijn en pasta waarmee we enkele dagen een lekker potje konden maken. Omar
had reeds laten weten dat zijn couscous en macaroni verrukkelijk is. Om niet al te gretig over te
komen hebben wij ook enkele malen gekookt maar dit was niet zo'n meevaller voor hem, dus heeft
hij vaker het initiatief genomen om een eetbare maal te bereiden. Lekker spicy en met veel saus
(lees: soep) om op te slurpen moeten we inderdaad toegeven dat Omar een goede kok is. Mmmmm,
zijn couscous met worteltjes, ajuin, kip en pepers is de lekkerste die we tot nu toe hebben mogen
smullen. Om deze klaar te maken waren onze tefal potjes niet voldoende voor hem. Nee, onderweg
moesten we op zoek gaan naar een 'tent'. We hoorden het donderen in keulen, wat bedoelt hij met
dit. Vele stops en winkeltjes later blijkt het een aluminium stoofpotje te zijn. Tevens heeft hij ook
nog extra lepels en houten schalen gekocht. Steven die redelijk gefixeert is op de gewichtsverdeling
in de wagen vond het niet zo fijn dat deze 'rommel' ook nog eens in de wagen moest. En het paste al
zeker niet in een van de kastjes dus dit lag gewoonweg los met het gerammel er gratis bij.
'Smorgens doen wij het graag rustig aan met koffie en een ontbijt. We spraken steeds een uur af
wanneer we zouden vertrekken maar meestal liep dit toch een half uurtje uit. Dit tot grote ergenis
bij Omar. Klant is koning, dus wij maken ons hier niet druk in en meestal brak het ijs terug eenmaal
we vertrokken waren. Alhoewel, tegen het einde van de trip was Omar zijn humeur niet meer te
stuiten: hij sprak geen woord, was duidelijk slecht gezind en dit duurde in totaal 2 dagen. Dit moest
stoppen en tijdens het koken komt het ter sprake. Hij klaagt over zijn baas (Shati Zuara reisbureau),
zijn loon en dergelijke.Uiteindelijk hadden wij hier totaal gaan boodschap aan. Hij vraagt hoeveel
wij betaald hebben voor hem enzo. We proberen eerst even afzijdig te antwoorden maar besluiten
redelijk snel om gewoon eerlijk te zijn met hem. Het gesprek maakt dat de frustraties uitgepraat
werden en dat de sfeer er terug wat meer in zat. Maar hij leek toch niet bijgedraait. Zelfs met de tip
die we hem gaven op het einde van de rit leek hij niet opgezet.
Op een bepaalde dag moesten we echt vroeg vertrekken om de geplande eindbestemming op 1 dag
te kunnen rijden. Zonder ontbijt en zonder koffie zijn we weg. Al snel wordt duidelijk dat dit geen
rustige dag gaat worden. Na een ganse voormiddag baggeren in het zand wordt het voor Johan toch
wat teveel. NO MANGER NO POWER roept hij uit volle borst. Omar geschrokken en reageert met
een lach. Maar beseft al snel dat het serious business is en we moeten eten alvorens verder te
kunnen gaan.
Free wheelie
Omar kreeg van Shati Zuara een kaft mee met allelei documenten waarop onze naam en
paspoortnummer staat gedrukt. Bij elke stad ging hij op zoek naar een kopiecentrum waar hij een
fax van de baas ontving met dezelfde docmenten die dan telkens afgestempeld waren (het is nog
steeds niet helemaal duidelijk voor ons). Bij de vele checkposten die we passeerden moest hij er een
exemplaar van afgeven. En dit waren vele controles! Dus ook vele kopies. Meestal verliep dit heel
vreedzaam: salaam, papiertje afgeven, welke nationaliteit (dit staat toch op het formulier!?) nog
even vanachter in de wagen kijken, de motor hoort er ook bij en klaar. Echter als Omar zijn humeur
had en naar onze mening nogal bot antwoorden vroegen de controleurs onze paspoorten en moest
Omar mee naar hun kantoor. Ondertussen vulden wij onze drankbussen, omstaanders kwamen een
praatje maken met ons en als Omar terug was reden we door. Vele Libische mannen zijn
geïnteresseerd in Johan's motor. Als we in de file staan spreken ze hem aan en sommige doen zelfs
een aanbod om hem te kopen. Bij een enkele controlepost kwamen de officieren met hun AK47
naar hem gelopen. Eerst lijkt dit dreigend maar al gauw blijkt het pure motor-interesse te zijn. Ze
doen teken naar hem om eens goed gas te geven. Johan beloont hen met een wheelie!
Op pad met een gids
Een dag later dan gepland staat onze gids Omar ons op te wachten aan de grenspost te Rash All
Jedir. Enkele dagen voor de aankomst waren we volop aan het plannen wat we graag zouden zien in
Libië en merken we op dat de afgesproken dag van aankomst nl 30 mei niet op een zaterdag valt
maar op een zondag. We hebben dus een extra dag in Tunesië en we worden nogmaals met de neus
op de feiten gedrukt: we zijn soms echt aan de nonchalante kant, maar dit heeft ook zijn charmes.
Omar blijkt een 'moderne' tuarg te zijn. Dit is een nomaden volk dat oorspronkelijk een
leefterritorium heeft rond Mali, Niger, Chad en Libië. Hijzelf heeft een vaste woonplaats te Al
Aweinat (ZW Libië) wat betekent dat hij van jongs af aan gewend is aan het leven in de woestijn.
Bij het regelen van de laatste financiele zaken met het reisbureau, dit alvorens we verder rijden tot
Tripoli, komt onze gewenste dagplanning ter sprake. Hoewel hier niet uitdrukkelijk om gevraagd is
in het mailverkeer willen we ook woestijn zien en de baas van het agentschap raadt het ons af
wegens de slechte weersomstandigheden (of omdat hij anders misschien een hogere dagprijs voor
de gids zou kunnen aangerekend hebben) tijdens deze periode van het jaar (veel wind maken de
zandduinen verradelijk gevaarlijk). Omar komt tussenbeide en garandeert ons enkele pistes met
zandduinen via een route van 4 dagen doorheen de Hamadat en vervolgens Ubari. Zo gezegd, zo
gedaan.
Omar die slechts een combinatie spreekt van engels, frans en italiaans beginnen we al beter te
begrijpen.
Zijn woordenschat:
- special: staat voor alles dat goed is, beter is, oke is bv cafe special = cappucino
- fifty fifty: staat voor een beetje, bijna, niet helemaal, niet volledig
- beaucoup: veel, hij begon en stopte bijna elke 'halve' zin met beaucoup, het heeft dus 'veel'
betekenissen
- couscousé: wablieft, hoe hij hier op komt daar hebben we het raden naar, maar hier onze theorie:
waarschijnlijk een combinatie van excusé (obvious) en hun favoriete maaltijd couscous – duidelijk
voor iedereen!?
- toyota: makina
- motor johan: ktm, terwijl we allemaal weten dat Johan met een yamaha rijdt
- beaucoup fatigué: dit zowel op een persoon als op een overhit voertuig
In de Ubari Sandsea
Na de hoofdstad en enkele culturele uitjes (Leptis Magna en Ghadamas) is het tijd voor zand, zand,
zand! Omar is helemaal is zijn nopjes nu we zijn domein binnenkomen en dit zorgt voor een goede
sfeer. Woestijn bestaat niet slechts uit zand, maar ook uit keien, steenpuin,... zolang het maar
uitgestrekt is. De zandzee is slechts een fraktie van de grote sahara en het uitgestrektst in de
Libische sahara.
Steven aan het stuur met Omar aan zijn zijde die ons door de woestijn leidt met go, stop, power,
gas, look ktm, manger, slowly slowy,.... . Vaak lachen we samen om deze grappige woordspellingen
maar eenmaal in de Ubari sandzee kan dit gebrek aan goede communicatie hinderlijk zijn. Steven
die onervaren toch wel zeer grote zandduinen oprijdt, dit zonder een piste te volgen (teveel wind om
de piste zichtbaar te laten) met slechts krammakelijk aanwijzingen van Omar die zijn hand naar
links of rechts schud om de richting aan te tonen.
Nog een probleem van deze onduidelijkheid is dat door de twijfel welke richting we dienen uit te
gaan Steven de toyota laat vertragen waardoor de auto power verliest, ook is onze wagen veel te
zwaar geladen voor deze omstandigheden. Door gebrek aan power is het soms moeilijk om boven te
geraken op een duin. Erop geraken is de eerste uitdaging. Eenmaal op de top kom je bij de tweede
uitdaging: je moet op het juiste moment snelheid minderen zonder te stoppen voor de top van de
duin. Ga je te snel maak je kans dat de wagen springt. Met springen bedoel ik: vier wielen in de
lucht. Je moet de juiste snelheid en gevoel in je pedalen vinden zodat je eenmaal op de top een idee
kan vormen van de afdaling die volgt. Wij als leken hebben de neiging om direct beneden te willen
kijken maar komen met ons vizier steeds op de motorkap terecht. De truk is om in het zijraam te
kijken zodat je kan zien wat de hellingsgraad is en dan kan je bepalen of je recht naar beneden
rijdt/glijdt of welke richting je uit moet sturen.
Allemaal heel technische skills die wij niet hadden en daardoor regelmatig moesten graven. Het was
een fantastische ervaring die we nooit zullen vergeten.
We zouden anderen toch aanraden om in de duinen een gids te nemen met eigen vervoer zodat hij
steeds richting kan aangegeven en je zijn sporen kan volgen. Een tweede auto is ook steeds
interessant wanneer je komt vast te zitten.
Een gids met eigen vervoer kost je natuurlijk meer. Nog nadeel kan zijn dat je buiten de sahara hem
niet kan volgen door het snelle tempo dat de Libische chauffeurs er graag op aanhouden in de
steden.
No manger, no power
Ondanks de technische skills die we overdag door moesten ,konden we 's avonds telkens weer
rustig ademhalen op een top camp lokatie. De taken werden gelijkmatig verdeeld: stoelen en tafel
uitklappen, kookgerief klaarzetten, vuurtje maken, wasje en plasje. Betreffende dit laatste zullen
jullie je misschien afvragen hoe we het zweet van ons lijf konden afspoelen. Onze watertank van
100 liter komt hier goed van pas: een wasbakje gevuld met dit 'warme' water. Ja echt, door de zon
warmt de tank het water gedeeltelijk op. Niet dat het 's avonds zo hard afkoelde maar je wassen met
koud water is nooit aangenaam. Dus om verder te gaan, met een wasbakje je afzonderen achter een
zandduin kan je heerlijk 'skinny' douchen met het mooiste douchegordijn dat je je maar kan
voorstellen.
Winkeltjes kan je niet vinden in de woestijn dus hebben we een voorraad ingeslagen in Ghadamas.
Groentjes, fruit, tonijn en pasta waarmee we enkele dagen een lekker potje konden maken. Omar
had reeds laten weten dat zijn couscous en macaroni verrukkelijk is. Om niet al te gretig over te
komen hebben wij ook enkele malen gekookt maar dit was niet zo'n meevaller voor hem, dus heeft
hij vaker het initiatief genomen om een eetbare maal te bereiden. Lekker spicy en met veel saus
(lees: soep) om op te slurpen moeten we inderdaad toegeven dat Omar een goede kok is. Mmmmm,
zijn couscous met worteltjes, ajuin, kip en pepers is de lekkerste die we tot nu toe hebben mogen
smullen. Om deze klaar te maken waren onze tefal potjes niet voldoende voor hem. Nee, onderweg
moesten we op zoek gaan naar een 'tent'. We hoorden het donderen in keulen, wat bedoelt hij met
dit. Vele stops en winkeltjes later blijkt het een aluminium stoofpotje te zijn. Tevens heeft hij ook
nog extra lepels en houten schalen gekocht. Steven die redelijk gefixeert is op de gewichtsverdeling
in de wagen vond het niet zo fijn dat deze 'rommel' ook nog eens in de wagen moest. En het paste al
zeker niet in een van de kastjes dus dit lag gewoonweg los met het gerammel er gratis bij.
'Smorgens doen wij het graag rustig aan met koffie en een ontbijt. We spraken steeds een uur af
wanneer we zouden vertrekken maar meestal liep dit toch een half uurtje uit. Dit tot grote ergenis
bij Omar. Klant is koning, dus wij maken ons hier niet druk in en meestal brak het ijs terug eenmaal
we vertrokken waren. Alhoewel, tegen het einde van de trip was Omar zijn humeur niet meer te
stuiten: hij sprak geen woord, was duidelijk slecht gezind en dit duurde in totaal 2 dagen. Dit moest
stoppen en tijdens het koken komt het ter sprake. Hij klaagt over zijn baas (Shati Zuara reisbureau),
zijn loon en dergelijke.Uiteindelijk hadden wij hier totaal gaan boodschap aan. Hij vraagt hoeveel
wij betaald hebben voor hem enzo. We proberen eerst even afzijdig te antwoorden maar besluiten
redelijk snel om gewoon eerlijk te zijn met hem. Het gesprek maakt dat de frustraties uitgepraat
werden en dat de sfeer er terug wat meer in zat. Maar hij leek toch niet bijgedraait. Zelfs met de tip
die we hem gaven op het einde van de rit leek hij niet opgezet.
Op een bepaalde dag moesten we echt vroeg vertrekken om de geplande eindbestemming op 1 dag
te kunnen rijden. Zonder ontbijt en zonder koffie zijn we weg. Al snel wordt duidelijk dat dit geen
rustige dag gaat worden. Na een ganse voormiddag baggeren in het zand wordt het voor Johan toch
wat teveel. NO MANGER NO POWER roept hij uit volle borst. Omar geschrokken en reageert met
een lach. Maar beseft al snel dat het serious business is en we moeten eten alvorens verder te
kunnen gaan.
Free wheelie
Omar kreeg van Shati Zuara een kaft mee met allelei documenten waarop onze naam en
paspoortnummer staat gedrukt. Bij elke stad ging hij op zoek naar een kopiecentrum waar hij een
fax van de baas ontving met dezelfde docmenten die dan telkens afgestempeld waren (het is nog
steeds niet helemaal duidelijk voor ons). Bij de vele checkposten die we passeerden moest hij er een
exemplaar van afgeven. En dit waren vele controles! Dus ook vele kopies. Meestal verliep dit heel
vreedzaam: salaam, papiertje afgeven, welke nationaliteit (dit staat toch op het formulier!?) nog
even vanachter in de wagen kijken, de motor hoort er ook bij en klaar. Echter als Omar zijn humeur
had en naar onze mening nogal bot antwoorden vroegen de controleurs onze paspoorten en moest
Omar mee naar hun kantoor. Ondertussen vulden wij onze drankbussen, omstaanders kwamen een
praatje maken met ons en als Omar terug was reden we door. Vele Libische mannen zijn
geïnteresseerd in Johan's motor. Als we in de file staan spreken ze hem aan en sommige doen zelfs
een aanbod om hem te kopen. Bij een enkele controlepost kwamen de officieren met hun AK47
naar hem gelopen. Eerst lijkt dit dreigend maar al gauw blijkt het pure motor-interesse te zijn. Ze
doen teken naar hem om eens goed gas te geven. Johan beloont hen met een wheelie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
