Egypte verslag

Egypte 12 juni 2010 – 4 juli 2010


Terug vrijheid

Na een 10 tal dagen achterin de wagen te hebben gezeten is Stefanie terug helemaal de oude nu ze terug voorin kan plaatsnemen. De muziek op standje maximum steken we redelijk moeiteloos de grens van Egypte over (zie bij grensovergang onder titeltje info).
De mannelijke bevolking domineert nog steeds het straatbeeld. Behalve in de steden merken we duidelijk op dat ook vrouwen redelijk talrijk aanwezig 'mogen' zijn.


Parkeren in Caïro

Deze stad deed ons een beetje huiveren door verhalen van andere reizigers: verkeerschaos, opdringerigheid van de touts (= in de toeristische sector werkende lokals op zoek naar toeristen die ze kunnen uitwringen met hun schandalig hoog geprijsde tours). We moeten toegeven dat het reuze meeviel. Dit misschien ondanks het feit dat we ons hebben voorbereid op deze mentaliteit. Hoe kan je je in godsnaam hierop voorbereiden? Het gewoon weten is voldoende, hoor.

In de groot stad vonden we een hotelletje pal in het centrum waar we onze auto konden parkeren tegenover de ingang aan de kant van de weg. Bij het verzamelen van onze bagage werden de houten schalen van wijlen onze Libische gids voor Steven teveel. Een nieuwsgierige winkeleigenaar had interesse en oooh wat was hij blij met het onverwachtse cadeau.
Voor de parkeerplaats moet je een betaalkaart bemachtigen bij een van de parkeer jongens die er elke dag rondlopen. Dat is geen enkel probleem maar laat ze dan maar eens uitleggen hoe zo'n kaart werkt. Ze spreken geen woord engels en wij niets Arabisch. Je koopt een kaart voor 27 EP waarvan 5 EP voor de kaart. Deze heeft dan een geldigheid van 22uren. We wilden onmiddellijk de kaart activeren aan zo'n apparaatje dat per parkeerplaats dienst doet. Maar zo blijkt dat niet te werken. Eerst vermoeden we dat ze ons in de luren wilden leggen door deze kaart niet te activeren zodat we op het einde van de 'parkeer 'rit veel meer zouden moeten betalen. Maar je moet die kaart insteken als je vertrekt. Hoe de kaart in godsnaam kan registeren wat de resterende tijd is was voor ons echt onduidelijk. We zijn bijna een week in Cairo en kopen in totaal 2 kaarten. Reeds op dag 2 hebben we een kaart opgebruikt en op de dag dat we willen vertrekken steekt de parkeer jongen de andere kaart in de parkeermeter. Nog steeds niet goed wetend hoe het nu werkt laten we de parkeer jongen het uitzoeken. Hij vraagt of we kaarten hebben gekocht: ja, zeggen we. Ondertussen komt de winkeleigenaar waaraan we de schalen hebben gegeven ons helpen. Hij spreekt een woordje engels en neemt het zowaar op voor ons. Tevens komt ook de manager van de parkeerregio af om na te kijken of het apparaat wel naar behoren werkt. We bestellen nog een koffie op straat en wachten afzijdig op een oplossing. Even later blijkt het opgelost en de hendel gaat omhoog. Hebben we nu voldoende betaald of niet, geen haan die er nog naar kraait.
Maar....hoe het werkt:
Vanaf het moment je de parkeerplaats inrijdt gaat er een hendel omhoog aan de zijkant. Deze hendel is ongeveer 60 cm lang en komt 60 cm hoog. Dit maakt dat je er niet of althans moeilijk uit kan zonder de uren te registeren met een aangekochte betaalkaart. De teller begint te lopen vanaf deze hendel omhoog gaat en met die 22 uren kaarten gaat de teller terug naar nul zodat deze omlaag gaat en je weg kan rijden.


Piramides

De wereld bekende piramides van Giza konden we niet missen. Al vanaf we Caïro binnenreden kregen we een glimp van deze bombasten. MMHH, ze zijn niet zo groot precies, merkt Stefanie op. Enkele dagen later nemen we vanuit ons hotel een taxi die ons rondtoert op het domein van de piramides. Er zijn er 3 waarvan je er in 2 kan binnentreden naar de tombes. Je verwacht dan een wirwar van geheime gangen maar het blijkt slechts een trap rechtstreeks naar beneden naar de ontdekte kamer. Wat opvalt is de benauwde lucht waardoor het wordt aangeraden er niet te lang te blijven.
Buiten de 3 tombes ken je ook het bekende sfinks hoofd waarvan de neus is afgebroken bekijken. Er zijn verschillende verhalen voor de afgebroken neus. Waaronder erosie een wetenschappelijk verantwoorde visie is. Ook gaat er een verhaal de ronde dat Napoleon hierin een aandeel heeft doordat hij nogal onbehendig met zijn kanon omging.

Op de site van de piramides lopen Egyptenaren rond die van alles verkopen. Water en frisdrank en zelfs bier aan overdreven hoge prijzen. Koperen beelden van de piramides en de sfinks, postkaartjes, papyrus boekjes, stenen,...
Bij de sfinks zijn het vooral kleine kinderen die de mensen hiermee lastig vallen. Een jongetje kwam naar ons om zich eerst als gids te verkopen. Nee, we nemen geen gids. Dan probeerde hij postkaartjes te verkopen. Nee, we hebben reeds kaartjes naar huis verstuurt. Dan vroeg hij een zakcentje. We waren in een goed humeur en speelden het spelletje even mee. We trachten hem te verleiden met een bus 'verse' toeristen die juist uitstapten om de sfinks te zien. Maar deze knaap zei direct tegen ons 'No, Russian people no good, they don't tip'. We schieten alledrie in een bulder lach. Want door vorige reizen hebben we ook al gemerkt dat de Russische toerist niet al te sympathiek overkomt. Ook deze pientere straatjongen weet wie hij hebben moet. We lachen en swansen met hem en hij krijgt uiteindelijk een foto van Stefanie met hemzelf door hemzelf getrokken op zijn foto toestel cadeau.
Deze jongeren zitten gevangen in een netwerk waarin ze verplicht worden spulletje te verkopen aan toeristen waarvan ze dan op het einde van de dag een groot deel van moeten afstaan. We denken zelfs dat de lokale politie de opbrengst opstrijkt als sussertje opdat deze jongeren dan de toeristen mogen lastigvallen. Spijtig dat dit zo moet lopen. We kopen en geven niets, buiten een glimlach en aandacht.


Onderhoud wagen

Lang leven het world wide web waar we al voor de reis lotgenoten zijn tegengekomen die veel praktische informatie in een website hebben gestoken. Hieruit hadden we reeds het idee om onze wagen in onderhoud te laten doen op een camping in de woestijn van Egypte, nl Eden garden camp te Bawiti. Andere reizigers hadden er een goede ervaring. Zowel de motor als de auto zouden tegen dan bijna 10000 km hebben gereden en tijd dus om alles eens na te kijken, olie te verversen,... . Johan doet het onderhoud voor de motor zelf. Steven spreekt de eigenaar van de camping (Thalet) aan. Deze man blijkt een toyota lieveling te zijn. Hijzelf heeft een oud model BJ waarin alles is vernieuwd. Airco, snellere motor, winch, extra mazouttank,.... echt een prachtige wagen.
Op een of andere manier kunnen we niet direct sympathie voor deze man uiten. Hij lijkt ons veel bla bla bla en weinig boem boem boem. We gaan toch met hem in zee omdat we wel vertrouwen hebben in zijn werk door het feit dat hij een liefhebber is en door de referenties van andere reizigers.

Hij blijkt iedereen te kennen in het toch al kleine dorpje Bawiti. Hij loopt zwaar boven zijn ego. Vooral zijn mentaliteit naar vrouwen toe is ondermaats. Daar er amper vrouwen op straat lopen in Bawiti uit hij zijn ongenoegen naar Stefanie. Voorbeeld: we worden uitgenodigd om bij hem thuis te
lunchen. Onze wagen staat in de garage voor een nieuwe voorruit en het onderhoud dus rijden we mee met een chauffeur van hem. Bij het huis aangekomen laat hoffelijke Steven Stefanie voor gaan om de eetkamer binnen te gaan. Thalet laat dit echter niet toe en zegt doodleuk dat deze kamer voor de mannen is. Voor gasten maakt deze egotripper wel een uitzondering maar de mannen krijgen voorrang. Allebei schrikken we even van deze onverwachtse houding van deze man.
Zoals in de Islamitische wereld hoort mag geen enkele andere man zijn echtgenote zien. Ze bevindt zich in een andere kamer waar ze het eten voorbereid. We wachten in de 'mannen' kamer op kussens op de grond en bij een lage tafel. Ondertussen vallen enkele van de andere gasten reeds in slaap. Stefanie waagt het om de kamer van de vrouw in te gaan en met haar een praatje te maken. Na de toch wel lekkere maaltijd die door de dochter van 6 jaar wordt gebracht neemt de egotripper de ganse tafel op en zet deze binnen bij de vrouw. De restjes en het afval blijven over voor haar en de kinderen. En natuurlijk ook de berg afwas.
De wagen krijgt nieuwe olie. De voorruit had een sterretje dat verder gebarsten was in Libie en wordt ook vernieuwd. Thalet doet een testrit met de wagen en toch eerlijk zegt hij ons dat de wagen in zeer goede staat is. Dit hoort Steven graag!


White desert

Nu de wagen en de motor in onderhoud zijn geweest rijden we verder doorheen de Egyptische woestijn dwars doorheen de black en de white desert. Je kan een georganiseerde trip boeken die je enkele dagen echt in de woestijn brengt. Dit is vaak echt een top ervaring maar wij hebben hier niet voor gekozen. Belangrijkste reden is de warmte. Met temperaturen van om en bij de 45 graden is het soms een ware hel. Je rijdt met de raampjes open voor enige wind die je dan hopelijk wat afkoeling kan bezorgen. Maar de wind die je maakt door de snelheid van het rijden is als een haardroger op standje maximum. Voor Johan op de motor is het nog erger. Hij krijgt de zon en de wind vanuit alle richtingen.

In de woestijn mag je niet wild camperen. Voornamelijk dan niet in de white desert omdat de fragiele kalkformaties beschermd zijn. En door het massa toerisme hebben ze dus regeltjes moeten opstellen om dit natuurwonder te kunnen bewaren. In Bawiti hebben we ons moeten registreren bij de tourist politie waar we op een ‘officieel’ papiertje moesten noteren dat we verklaarden niet in de white desert te overnachten. Ook laten ze ons weten dat er inkomgeld moet betaald worden aan de headquarters. We hebben geen headquarters tegengekomen,buiten een bordje dat verwees naar het national park.
De eerste nacht komen we aan in Farafra oase waar we ons tentje opslaan aan een warme bron. Het helderste water dat we ooit gezien hebben in die betonnen kuipen en geen lokale mensen. We palmen deze bron dus voor de rest van de avond in. Zalig badje!
De tweede nacht trachten we ook een plekje aan een bron te bemachtigen inhet dorpje Mut in de Dakhla oase maar het is niet zo idealistisch. Er is echter een hotel vlak ernaast en de warmte heeft ons volledig uitgekookt waardoor we overwegen een kamer te nemen. De manager van het hotel staat ook al buiten om ons te lokken. Hij doet een prijsaanbod voor ons drieen in een kamer van 2 waar we eigenlijk geen nee tegen kunnen zeggen, 76 EP of 11 euro in totaal. We beginnen onze spulletjes uit de auto te halen. Tegelijkertijd zijn hulpjes een extra bed in de kamer aan het wringen. Opeens valt ons de prijslijst op de achterkant van de hotelkamer deur op, alles staat geprijsd in dollar. OEPS, hier is een vergissing in het spel. We spreken nogmaals met de manager en inderdaad….. de totaalprijs blijkt in euro’s te zijn en niet in de locale munt zoals we begrepen hadden. De hitte heeft ons in zijn macht en we laten ons met enige discount toch overhalen om hier te verblijven.


Valley of Kings

Luxor is geweldig. We hebben een ijskoud zwembad. Tot 16u is dit zwembad voor ons alleen. Elke dag na 16u komt een lokale zwemleraar enkele jongeren zwemlessen geven. Moeders met hun kinderen komen in grote getallen aan en maken een kabaal om u tegen te zeggen. Al roepend en tierend krijg je dus kinderen aan het zwemmen.
Buiten de afkoeling die we elke dag kunnen nemen genieten we elke avond van een lekkere koffie en waterpijp met appelsmaak. Vooor de rest doen we niet veel buiten enkele must culturele uitstapjes. Er zijn er metingen van 49 graden celcius. Niets doen weer, dus!
Het is in deze omgeving dat het graf van Tutanchamun is gevonden met een enorme waarde aan schatten. Deze schatten hebben we in Cairo’s museum bewonderd. Het graf zelf hebben we niet bezocht omdat dit een van de minst interessante zou zijn van de valley of kings.

Egypte kan echt het Indiana Jones gevoel bij je boven halen. Het heeft echter nog meer te bieden: strand, woestijn en een berg geschiedenis.