Soedan verslag
Door: Stefanie en Steven
Blijf op de hoogte en volg Stefanie
16 September 2010 | Soedan, Khartoem
Sudan 5 juli 2010 – 11 juli 2010
Vervallen visa
De visum voor Sudan is er een die we in Belgie hebben aangevraagd. Hiervoor dien je een uitnodiging te hebben van een Sudanese reisorganisatie. Daar we onafhankelijk reizen en dus geen dienst van een reisbureau willen, hebben we dit gekocht bij Raidan Travel te Khartoum. Dit ging zeer vlotje via het internet. Betaling gebeurt door middel van cash. We moesten dus enkel naar Khartoum gaan om dit bedrag te vereffenen.
Nu komen we tot de constatatie onderweg dat we redelijk snel zullen moeten reizen om Sudan binnen te komen volgens de datum op de visum. De Sudanese ambassade te Belgie was niet echt gretig met de termijn van de visum. Al snel besluiten we hier geen rekening mee te houden omdat we elke land dat we aandoen toch redelijk wat tijd willen geven. En, dus niet te snel willen reizen. Maar als je weet dat een visum 100 dollar kost per persoon kan je al raden dat we iets achter de hand hadden. Wie niet waagt, niet wint. We bezoeken de Sudanese ambassade te Cairo en vragen om een verlenging. Daar de visum op dat moment nog niet was verlopen is een verlenging niet mogelijk. In Aswan proberen we het nogmaals met een verhaal dat we alledrie goed hadden ingestudeerd. We zouden voordoen dat we de data van de visum verkeerd hadden geinterpreteerd. Na een kort gesprek met de ambassadeur bleek dat ons verhaal geen stand zou houden. We moesten dus effectief terug een visum voor Sudan aankopen. Wel zijn ze zo vriendelijk geweest om deze in 2 uurtjes voor ons klaar te spelen.
Diezelfde dag nog hebben we een ticket voor de boot gekocht die via het Nassar meer de grens overgaat. Btw, de enigste officiele grensovergang tussen Egypte en Sudan. En later die middag reden we onze toyota en motor op de cargo boot om de dag erna zelf in te stappen op weg naar Sudan.
Beruchte grensovergang
In Aswan ontmoeten we andere reizigers en zo kunnen we de nodige papierwinkel samen afhandelen. Adam en Chloe van UK in hun Unimog (www.moglove.co.uk), Kiem en Marko beide op een honda transalp motor vanuit Nederland en de franse KTM- rijders Aurel en Loic (http://www.ride-the-world.net/wordpress/) .
S avonds op restaurant spreken we met zen allen af om de dag erna samen naar de haven te rijden om de voertuigen op de cargo boot te zetten. We hebben dus de voormiddag in de ambassade doorgebracht, zoals hierboven beschreven. In de namiddag zien we de ganse bende terug in de haven. Hoewel ze er al sinds ’s ochtends waren staat er nog geen enkel voertuig op de cargo boot. Een geluk bij een ongeluk moeten we nog maar slecht een 2-tal uurtje wachten. Eerst is Adam aan de beurt om zijn 7,5 ton wegende unimog op de barge te rijden. Er zijn slechts houten oprij-stukken en deze breken wanneer hij er zachtje tracht op te rijden. De bootmannen roepen dat hij gas moet geven. Maar wijzelijk stopt hij en rijdt achteruit. Als hij zou doorzakken met zijn zware unimog zou hij vast komen te zitten tussen de boot en de kade. Na enig zoeken en een super goede samenwerking van alle reizigers hebben we een metalen oprij-stuk gevonden en met klamme handen en foto-toestellen in aanslag heeft Adam de auto erop gekregen. Nu is Steven aan de beurt: piece of cake ten opzichte van de unimog, natuurlijk. De voeruigen worden stevig vastgemaakt op de krammakelijke barge. Het is toch een beetje een moeilijk afscheid en we kruisen onze vingers voor een goede aankomst te Wadi Halfa.
Na een leuke avond aan het zwembad met bier en broodje falaffel is het de dag erna tijd om zelf de boot op te stappen. S ochtends erop, s avonds pas vertrokken. Een logica die enkel in Egypte kan begrepen worden. Wel hadden we een van de betere plaatsen in beslag genomen, namelijk de plaats onder de reddingsboten op het dek zodat we verzekert waren van schaduw.
De boot rit is geen leuk uitje. Je slaapt op de harde dekvloer, tientallen andere reizigers doen hetzelfde en zoeken voor hen een goed plekje uit. De lokale reiziger heeft tonnen bagage bij zich die er ook nog bij moet. We denken dat de huishoudmixer in Egypte in aanbieding stond!
Je spendeert zeker 24 uren op de boot waarvan er slechts 14 uren effecftief varend. Om 5 uur sochtends varen we langs Abu Simbel. De zon komt juist op wat voor een mooi effect zorgt en... dit is dan ook de enigste meerwaarde van deze grensovergang.
Eerste gevoel van Afrika
In Wadi Halfa krijgen we een vlaag over ons dat ons een instant gevoel geeft echt in Afrika te zijn: ritmische muziek speelt luid vanuit een kamer die je niet direct kan terugvinden, de mensen zijn donkerder van huid en we zijn precies in de middle of nowhere.
We kiezen met zijn allen een hoteltje uit – een kamer met zandvloer en al een geluk ligt er een matras op het bed. Het binnenpleintje staat ook vol met bedden waar de lokale reizigers de nacht doorbrengen. Na de eerste heet zwetende nacht begrijpen we waarom ze buiten soezen.
Hier wachten we tot er nieuws is van de barge waar onze voertuigen op staan. Zo klein het havendorpje is, zo snel zal het nieuws van een aankomende boot wel tot ons komen. En zo gebeurt het ook.
Nu moeten de voertuigen nog van de boot geraken, idem als in Egypte zijn er hier geen degelijke oprij-stukken. Na wat zoeken blijken er op een andere boot wel te liggen. Adam die nogal sterk is in onderhandelen heeft met de 2 kapiteinen een deal gesloten. Met als gevolg dat de kapiteinen zelf de touwen beginnen los te koppelen en dat we toch niet TE lang hebben moeten wachten.
Achteraf gezien is het echt een leuke herinnering maar als je er effectief aanwezig bent en toekijkt op de manier hoe er op en rond zo’n boot gewerkt wordt.... is dat wel werken?!
Buiten het wachten op onze auto moeten we ook aan deze kant van de grens papierwerk in orde maken: stempel in paspoort werd reeds op de boot in orde gebracht. De stempel in de carnet verloopt niet zo vlot. Hiervoor moeten we de verantwoordelijke van de customs afdeling te pakken krijgen. Als je je kan voorstellen dat deze haven slechts bestaat uit 2 gebouwen waarvan 1 dienst doet als wachtruimte en restaurant en de andere voor de controle van de bagage. Er zijn nergens bordjes te vinden met aanwijzingen, Ga dan maar eens op zoek naar de juiste persoon. Al snel worden we aangesproken door mister Mahdi, een lokale fixer die speciaal voor de toeristen daar rondloopt om hen te helpen in dit proces. Allemaal geen probleem, buiten dat deze man zich eerst voordoet als een overheidsman die geen vergoeding vraagt. Wij besluiten al snel om deze papierwinkel zelf op te lossen. We zijn met voldoende om ons mannetje te staan. Toch worden we telkens weer doorverwezen maar mister Mahdi die toch wel iets te opdringerig is. Adam die de hoofd van customs te pakken heeft gekregen, tracht het klaar te spelen maar deze man blijkt de stempels niet te zetten. Het is inderdaad mister Mahdi die zich daarmee bezig houdt. Maar hij werkt wel zelfstandig en dus niet op vraag van de haven en rekent dus aan wat hij wenst. Het onderhandelen van Adam heeft wel geleid dat mister Mahdi zijn prijs heeft duidelijk gemaakt.
We hebben dus geen keuze en de dag dat de wagen er is brengt deze fixer de papierwinkel in orde voor ons.
Viagra probleem in Sudan
Adam en Chloe zijn dokters van beroep en krijgen buiten onschuldige medische vragen van ons ook wel eens wat meer ernstige aandoeningen voorgeschoteld van lokale mensen. De hoofd van customs bevoorbeeld kwam speciaal terug naar ons hotel om met Adam te spreken over zijn probleem. Hij blijkt een diabeet te zijn en tevens last te hebben van potentie. Adam had ons hierover reeds ingelicht en toen ze zich beiden afzonderden van onze groep om het ‘medische’ gesprek te voeren, luisterenden we allen stiekem mee. Adam heeft hem verzekerd dat het geen probleem is om viagra te nemen bij diabetici.
Bye bye warmte
De hitte in Sudan is eigenlijk onuitstaanbaar in de zomer periode. We hebben dus bewust gekozen, na genoeg warmte te hebben gevoeld in Egypte en Libie, om hier niet te lang te blijven omdat we al bijna uitgekookt waren. Ondanks dat we een dubbele visum hebben moeten aankopen en dit land ons al veel gekost heeft om nog maar slechts binnen te mogen, houden we ons bij het besluit! Van Wadi Halfi leggen we de 920 km tot de hoofdstad Khartoum af in een hele lange dag. Om nogmaals duidelijk te maken hoe bevordelijk de hitte op je gemoed is: de ganse tijd in de auto rij je met open ramen waardoor je een hete haardroger in je gezicht voelt. Met gesloten ramen wordt je langszamer maar zeker een gesmolten zoutlolly. Onderweg hebben we reeds een fan gekockt die werkt op de sigaretten aansluiting van de wagen die voor enige frissere wind zorgt.
In Khartoum wachten we een dagje op de motorrijders omdat we even geplists waren. We regelen onze visum voor Ehtiopie en de dag erna zijn we weer weg.
Enkele uren voordat we Ethiopie binnen rijden merken we een verschil op in landschap en temperatuur. Bye Bye aan de warmte, we verwelkomen het koelere klimaat.
Vervallen visa
De visum voor Sudan is er een die we in Belgie hebben aangevraagd. Hiervoor dien je een uitnodiging te hebben van een Sudanese reisorganisatie. Daar we onafhankelijk reizen en dus geen dienst van een reisbureau willen, hebben we dit gekocht bij Raidan Travel te Khartoum. Dit ging zeer vlotje via het internet. Betaling gebeurt door middel van cash. We moesten dus enkel naar Khartoum gaan om dit bedrag te vereffenen.
Nu komen we tot de constatatie onderweg dat we redelijk snel zullen moeten reizen om Sudan binnen te komen volgens de datum op de visum. De Sudanese ambassade te Belgie was niet echt gretig met de termijn van de visum. Al snel besluiten we hier geen rekening mee te houden omdat we elke land dat we aandoen toch redelijk wat tijd willen geven. En, dus niet te snel willen reizen. Maar als je weet dat een visum 100 dollar kost per persoon kan je al raden dat we iets achter de hand hadden. Wie niet waagt, niet wint. We bezoeken de Sudanese ambassade te Cairo en vragen om een verlenging. Daar de visum op dat moment nog niet was verlopen is een verlenging niet mogelijk. In Aswan proberen we het nogmaals met een verhaal dat we alledrie goed hadden ingestudeerd. We zouden voordoen dat we de data van de visum verkeerd hadden geinterpreteerd. Na een kort gesprek met de ambassadeur bleek dat ons verhaal geen stand zou houden. We moesten dus effectief terug een visum voor Sudan aankopen. Wel zijn ze zo vriendelijk geweest om deze in 2 uurtjes voor ons klaar te spelen.
Diezelfde dag nog hebben we een ticket voor de boot gekocht die via het Nassar meer de grens overgaat. Btw, de enigste officiele grensovergang tussen Egypte en Sudan. En later die middag reden we onze toyota en motor op de cargo boot om de dag erna zelf in te stappen op weg naar Sudan.
Beruchte grensovergang
In Aswan ontmoeten we andere reizigers en zo kunnen we de nodige papierwinkel samen afhandelen. Adam en Chloe van UK in hun Unimog (www.moglove.co.uk), Kiem en Marko beide op een honda transalp motor vanuit Nederland en de franse KTM- rijders Aurel en Loic (http://www.ride-the-world.net/wordpress/) .
S avonds op restaurant spreken we met zen allen af om de dag erna samen naar de haven te rijden om de voertuigen op de cargo boot te zetten. We hebben dus de voormiddag in de ambassade doorgebracht, zoals hierboven beschreven. In de namiddag zien we de ganse bende terug in de haven. Hoewel ze er al sinds ’s ochtends waren staat er nog geen enkel voertuig op de cargo boot. Een geluk bij een ongeluk moeten we nog maar slecht een 2-tal uurtje wachten. Eerst is Adam aan de beurt om zijn 7,5 ton wegende unimog op de barge te rijden. Er zijn slechts houten oprij-stukken en deze breken wanneer hij er zachtje tracht op te rijden. De bootmannen roepen dat hij gas moet geven. Maar wijzelijk stopt hij en rijdt achteruit. Als hij zou doorzakken met zijn zware unimog zou hij vast komen te zitten tussen de boot en de kade. Na enig zoeken en een super goede samenwerking van alle reizigers hebben we een metalen oprij-stuk gevonden en met klamme handen en foto-toestellen in aanslag heeft Adam de auto erop gekregen. Nu is Steven aan de beurt: piece of cake ten opzichte van de unimog, natuurlijk. De voeruigen worden stevig vastgemaakt op de krammakelijke barge. Het is toch een beetje een moeilijk afscheid en we kruisen onze vingers voor een goede aankomst te Wadi Halfa.
Na een leuke avond aan het zwembad met bier en broodje falaffel is het de dag erna tijd om zelf de boot op te stappen. S ochtends erop, s avonds pas vertrokken. Een logica die enkel in Egypte kan begrepen worden. Wel hadden we een van de betere plaatsen in beslag genomen, namelijk de plaats onder de reddingsboten op het dek zodat we verzekert waren van schaduw.
De boot rit is geen leuk uitje. Je slaapt op de harde dekvloer, tientallen andere reizigers doen hetzelfde en zoeken voor hen een goed plekje uit. De lokale reiziger heeft tonnen bagage bij zich die er ook nog bij moet. We denken dat de huishoudmixer in Egypte in aanbieding stond!
Je spendeert zeker 24 uren op de boot waarvan er slechts 14 uren effecftief varend. Om 5 uur sochtends varen we langs Abu Simbel. De zon komt juist op wat voor een mooi effect zorgt en... dit is dan ook de enigste meerwaarde van deze grensovergang.
Eerste gevoel van Afrika
In Wadi Halfa krijgen we een vlaag over ons dat ons een instant gevoel geeft echt in Afrika te zijn: ritmische muziek speelt luid vanuit een kamer die je niet direct kan terugvinden, de mensen zijn donkerder van huid en we zijn precies in de middle of nowhere.
We kiezen met zijn allen een hoteltje uit – een kamer met zandvloer en al een geluk ligt er een matras op het bed. Het binnenpleintje staat ook vol met bedden waar de lokale reizigers de nacht doorbrengen. Na de eerste heet zwetende nacht begrijpen we waarom ze buiten soezen.
Hier wachten we tot er nieuws is van de barge waar onze voertuigen op staan. Zo klein het havendorpje is, zo snel zal het nieuws van een aankomende boot wel tot ons komen. En zo gebeurt het ook.
Nu moeten de voertuigen nog van de boot geraken, idem als in Egypte zijn er hier geen degelijke oprij-stukken. Na wat zoeken blijken er op een andere boot wel te liggen. Adam die nogal sterk is in onderhandelen heeft met de 2 kapiteinen een deal gesloten. Met als gevolg dat de kapiteinen zelf de touwen beginnen los te koppelen en dat we toch niet TE lang hebben moeten wachten.
Achteraf gezien is het echt een leuke herinnering maar als je er effectief aanwezig bent en toekijkt op de manier hoe er op en rond zo’n boot gewerkt wordt.... is dat wel werken?!
Buiten het wachten op onze auto moeten we ook aan deze kant van de grens papierwerk in orde maken: stempel in paspoort werd reeds op de boot in orde gebracht. De stempel in de carnet verloopt niet zo vlot. Hiervoor moeten we de verantwoordelijke van de customs afdeling te pakken krijgen. Als je je kan voorstellen dat deze haven slechts bestaat uit 2 gebouwen waarvan 1 dienst doet als wachtruimte en restaurant en de andere voor de controle van de bagage. Er zijn nergens bordjes te vinden met aanwijzingen, Ga dan maar eens op zoek naar de juiste persoon. Al snel worden we aangesproken door mister Mahdi, een lokale fixer die speciaal voor de toeristen daar rondloopt om hen te helpen in dit proces. Allemaal geen probleem, buiten dat deze man zich eerst voordoet als een overheidsman die geen vergoeding vraagt. Wij besluiten al snel om deze papierwinkel zelf op te lossen. We zijn met voldoende om ons mannetje te staan. Toch worden we telkens weer doorverwezen maar mister Mahdi die toch wel iets te opdringerig is. Adam die de hoofd van customs te pakken heeft gekregen, tracht het klaar te spelen maar deze man blijkt de stempels niet te zetten. Het is inderdaad mister Mahdi die zich daarmee bezig houdt. Maar hij werkt wel zelfstandig en dus niet op vraag van de haven en rekent dus aan wat hij wenst. Het onderhandelen van Adam heeft wel geleid dat mister Mahdi zijn prijs heeft duidelijk gemaakt.
We hebben dus geen keuze en de dag dat de wagen er is brengt deze fixer de papierwinkel in orde voor ons.
Viagra probleem in Sudan
Adam en Chloe zijn dokters van beroep en krijgen buiten onschuldige medische vragen van ons ook wel eens wat meer ernstige aandoeningen voorgeschoteld van lokale mensen. De hoofd van customs bevoorbeeld kwam speciaal terug naar ons hotel om met Adam te spreken over zijn probleem. Hij blijkt een diabeet te zijn en tevens last te hebben van potentie. Adam had ons hierover reeds ingelicht en toen ze zich beiden afzonderden van onze groep om het ‘medische’ gesprek te voeren, luisterenden we allen stiekem mee. Adam heeft hem verzekerd dat het geen probleem is om viagra te nemen bij diabetici.
Bye bye warmte
De hitte in Sudan is eigenlijk onuitstaanbaar in de zomer periode. We hebben dus bewust gekozen, na genoeg warmte te hebben gevoeld in Egypte en Libie, om hier niet te lang te blijven omdat we al bijna uitgekookt waren. Ondanks dat we een dubbele visum hebben moeten aankopen en dit land ons al veel gekost heeft om nog maar slechts binnen te mogen, houden we ons bij het besluit! Van Wadi Halfi leggen we de 920 km tot de hoofdstad Khartoum af in een hele lange dag. Om nogmaals duidelijk te maken hoe bevordelijk de hitte op je gemoed is: de ganse tijd in de auto rij je met open ramen waardoor je een hete haardroger in je gezicht voelt. Met gesloten ramen wordt je langszamer maar zeker een gesmolten zoutlolly. Onderweg hebben we reeds een fan gekockt die werkt op de sigaretten aansluiting van de wagen die voor enige frissere wind zorgt.
In Khartoum wachten we een dagje op de motorrijders omdat we even geplists waren. We regelen onze visum voor Ehtiopie en de dag erna zijn we weer weg.
Enkele uren voordat we Ethiopie binnen rijden merken we een verschil op in landschap en temperatuur. Bye Bye aan de warmte, we verwelkomen het koelere klimaat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
