Ethiopie verslag

Ethiopie 12 juli 2010 – 10 augustus 2010


Een ander Afrika.

Na een pak zweten in het arabisch Afrika komen we aan in het koelere Ethiopie. Al enkele kms vooraleer we de grens overgaan merken we een duidelijk verschil op in de fauna en flora. De groener wordende omgeving stemt ons goed gezind. Het even wachten aan de grenscontrole maakt ons dus niet al teveel uit.
Het wordt wel snel donker en tegen dat de democratie zijn werk heeft gedaan, zoeken we in het donker naar een slaapplaats. De motorrijders (Johan en het nederlandse koppeltje Kiem en Marko) stoppen bij het eerste hotel. Steven en ik zijn verknocht aan de daktent en hopen een kampeerplaats te vinden en rijden verder. We stoppen aan de kant van de weg en een jongeman biedt ons de oprit van zijn huisje aan. De houtenbalken-golfplaten-poort wordt weggeschoven en we rijden binnen. Het is een grote familie die allemaal vol nieuwsgierige ogen ons de ganse avond aankijkt. We besluiten een bescheiden aiki noodle te eten en tijdig in bed te kruipen.


Noord oost Ethiopie.

Onze eerste bestemming is het noorden van lake Tana te Gorgora bij Tim en Kim village. Dit nederlands koppel werkt aan een community project waarbij ze door de opbrengst van hun camping/toekomstige lodge het aangrenzende dorpje Gorgora steunen. Deze camping heeft een idyllische lokatie en heeft ons kunnen bekoren in alle facetten. Nu ja, er was een elektriciteitspanne doordat de generator het niet meer deed. Hierdoor werkten de douches en de toiletten niet en was het een beetje bush kamperen qua sanitaire voorzieningen. Steven en Johan hebben de generator nagekeken en de bougie bleek kapot te zijn. Nu hopen dat Tim asap een nieuwe bougie aanschaft opdat de volgende gasten wel een heerlijke douche kunnen nemen.

Tijd voor onze eerste trekking in Simien mountains. Weliswaar niet te voet maar met de toyota rijden we doorheen dit nationaal park. We worden verplicht begeleid door een ranger met AK-47 die samen met Johan achterin de auto plaatsneemt. Johan mag niet met de motor binnen; het werd ons afgeraden door de gidsen van de headquarters van dit park. De ranger spreekt geen woord engels. Hij doet echter wel zijn best om de dieren die we spotten te lokken zodat ik goede fotos kan maken. Hij loopt letterlijk tussen de bavianen en achter de ibexen aan (een soort hert met zeer grote hoorns).
’S Avonds in de mist en in de regen zoeken we een kampeerplaats op waar we beschut kunnen koken en eten. We hebben onderweg hout gekocht en hopen dat onze ranger een vuurtje zal maken. Terwijl wij voor een lekker potje zorgen. Buiten onze verwachting om blijkt hij absoluut geen verstand te hebben van vuur. Johan bekijkt het even maar kan het dan niet laten om het van hem over te nemen. Al snel hebben we een gezellig vuur.

Ethiopie heeft in zijn pracht en praal niet enkel natuur schuil maar ook een boel cultuur. Wegens de orthodoxe christelijke samenleving en geschiedenis zijn er heel wat kerken en monumenten die het bezoeken waard zijn.
Dit vooral in Axum dat voor de lokale bevolking een soort bedevaart stadje is. We nemen hier een gids opdat we toch buiten de beschrijving in de reisgids toch wel willen weten waar we naar kijken.
Lallibella staat dan weer bekend om de kerken die uitgehouwen zijn in de rotsen. Ik bespaar jullie de geschiedenis omdat het door de gidsen ook vaak verwarrend wordt meegedeeld. Er zijn telkens 2 kanten aan de oorsprong van een monument. De verhalen die door de voor-ouders steeds zijn doorverteld die ondertussen de mythe vormen. En dan de feiten van de archeologen die effectief onderzoek hebben gedaan naar de oorsprong. Mmmm, soms bedenkelijk.

Ik word voor de tweede maal op reis ziek. Waarschijnlijk door de malaria medicatie die we gestart zijn in Ethiopie. Malarone kan bewerkingen geven aan 1 op de 10 gebruikers. Lees vooral de handleiding niet want dan bel je direct naar de ziekte verzekering. Wat waren de bijwerkingen: misselijkheid en diarree. Doe daarbij dan nog eens een boottochtje op lake Tana en je krijgt een mix waarbij je het toilet
niet al te gauw verlaat.

Maar genoeg nu en terug een beetje meer sfeer. In de hoofdstad Addis Ababa verblijven we in Wim’s Holland house. Gerunt door een Nederlander met een typische nederlandse kroeg waar we een 5-tal dagen ons echt thuis hebben gevoeld. Hier komen we wederom andere overlanders tegen. Marcus vanuit Canada op de motor, een zwitsers koppel Peter en Marsia met hun hond, een duits koppeltje met hun hond mitwogh en een alleenreizende duitse man in een ultra-omgebouwde land rover.
Peter en Marsia hadden hun hond onderweg aangekocht. Het is een prachtige mix tussen een stafford en ... ja zelf een beetje van onze Warre. Een mahonie vacht, brede schouders en krachtige billen. Bedoeling van hen is van deze hond hun beschermer te maken waardoor het beestje redelijk geisoleerd leeft en niet echt vriendelijk is voor andere viervoeters. Tijdens ons verblijf samen met hen had hun hond reeds 2 andere honden aangevallen waarmee niemand gedient was. Na een gesprek met Peter bleek het niet echt voordeel op te brengen. Het is namelijk zijn bedoeling om een hond te creeren waarvan iedereen afschrikt. Mmmm, met pijn in het hart voor eventuele verdere gevolgen beseffen we dat er niet veel aan te doen valt zolang het baasje niet wenst mee te werken. Hij werd dan ook vriendelijk verzocht om de camping te verlaten.


Zuid Ethiopie.

In het zuiden van Ethiopie doen we ons eerste nationaal wild park aan tijdens deze reis, Nechisar National Park te Arba Minch. Er zitten vele zebra’s, wrattenzwijnen, hippo’s, herten en zelfs leeuwen. Deze laatste hebben we niet gezien. Maar desondanks hebben we er super van genoten.
Door we nooit steeds de platgetreden paden willen volgen, geldt hier een beetje hetzelfde. Met als gevolg dat we niet de platgereden wegen volgen en al gauw een smaller spoor volgen. De piste lijkt al enige tijd niet bereden daar het overwoekerd is met hoog gras waarin je de beide sporen niet steeds goed kan zien. Hier komen we al snel vast te zitten doordat we moeten keren en in een zeer diepe gracht terecht komen. Ja, hiervoor hebben we dan die zandplaten en krik/high jack
gekocht. Niet altijd even leuk maar nu hebben we die dingen ook al getest en goedgekeurd.

Ethiope heeft veel afwisseling qua natuur. Je kan gaan stappen in de bergen, lekker bootje dobberen op een van de vele meren, wild live spotten, lava gesteente, hoogte en laagte, vochtigheid en droogte. De bevolking is al even afwisselend. Zoveel verschillende etnische groepen met hun allemaal fascinerende gewoonten, klederdracht en haardracht. Hun gemeenschappelijk goed is deze authenticiteit benutten om de toeristen te bevredigen. We mogen fotos trekken, hen aanraken,.... maar alles heeft een prijs. Ze dringen zich op bij elke blanke om een centje te kunnen verdienen. Het is voor hen gewoon een business. Voor ons is het gewoonweg teveel van het goede en we trachten toch zoveel mogelijk dit te vermijden.
Maar, elke keer we onderweg zijn naar een volgend dorpje merken we op dat het moeilijk is om de bevolking te ontvluchten. Ze zijn met zo velen. Overal waar je komt, waar je denkt te kunnen plassen achter een bosje, onze lunch ergens rustig willen benutten komen ze vanuit alle windrichtingen aangelopen om de faranji (witte man) te bekijken.
Vaak grappig maar tegelijkertijd ook weer ergelijk!