Helse busritten

Het heeft weer even geduurd maar hier zijn we met het verslag van Sumatra (voor ons ondertussen ook al 3 weken geleden)

Bij de grensovergang blijkt dat we niet voldoende cash geld hebben om de visa te betalen en voor de visa officer blijkt het te moeilijk om een deel in euro en een deel in Maleisisch geld te betalen. Dan moest ze net iets te hard rekenen. Maar geen probleem ga maar naar de ATM in het centrum. Dus met onze bagage staan we zonder visa en zonder enige controle op Sumatra grondgebied.
Na geld te hebben afgehaald gaan we terug naar de emmigratie post, betalen onze visa en bij het buitengaan worden we ondervraagt en onze bagage wordt gecontroleerd. Terwijl we enkele minuten ervoor al buiten stonden en eventueel smokkelmateriaal konden binnen brengen!?

Na een helse busrit komen we aan in West Sumatra's hoofdstad Bukitinggi. Hier hebben we uiteindelijk de Rafflesia bloem gezien. In andere landen tijdens onze trip hadden we ook al de kans om deze bloem te bewonderen maar het leek ons niet de moeite. Nu we de bloem in levende lijven hebben kunnen aanschouwen vonden we het een aanrader. De wandeling ernaartoe was door een kloof met een waterstroom waar we een grote waterslang hebben gezien. Dit was even verschieten maar het beest was even snel weer weg.
Hier heb ik mijn teva sandalen kapot gelopen. Ook Steven heeft veel problemen met zijn teva's. Ze stinken verschrikkelijk hard en we krijgen die vervloekte geur er maar niet uit. We hadden van iemand de tip gekregen om de sandalen na goed te wassen in de diepvriezer te leggen zodat de stinkbeestjes eraan dood gaan. Zo gezegd, zo gedaan maar na enkele dagen was die geur er terug. Iemand andere tips...

Sumatra heeft veel vulkanische activiteit en in een ver verleden hebben zich enkele meren gevormt in uitgedoofde kraters. Het meer Maninjau en lake Toba. Hier hebben we op de ouderwetse manier gebeeldhouwd. Zittend op de grond met een stuk hout tussen je tenen en kappen maar.. Na 2 uur was mijn rug versleten.

De titel van dit reisverslag is helse busritten, graag wil ik dit verduidelijken: om 16u vertrekken we naar het busstation om de nachtbus die om 17u vertrek te kunnen nemen. Hier aangekomen betalen we aan het loket 2 ticketjes. Al snel laten ze ons weten dat de bus niet altijd stipt aankomt dus maken we ons niet al te druk als het reeds 18u is. Dan komt er een bus aan waar ze ons een plaats in de middengang aanbieden op een plastiek stoeltje. We zijn geen zotten om zo een nachtje door te brengen. Althans ik niet, Steven zag dit nog wel zitten hadden ze een lekkere korting gegeven. Na heel wat heen en weer gediscusieerd over dat ze ons bedriegen of niet eisen we ons geld terug en wonder boven wonder maken ze hier geen punt van. We wagen de kans om naar een andere plek te gaan waar de nachtbussen steeds een halte maken voor de plasstop. Om 20u komen we hier toe en al snel haal ik mijn slaapzak boven omdat de nacht koelte brengt. Om half 3 smorgens komt er uiteindelijk een bus aan en staat ons nog een volledige dag in een krammele bus tegemoet. In totaal zijn we 29 uren onderweg geweest waarvan 15 op de bus. Recuperatietijd van deze dagtocht is 2 dagen en 2 nachten!

De hoofdstad Medan heeft niets te bieden voor ons. Het is zelfs de meest afstotelijke stad die we tot nu toe bezocht hebben. We maken hier slechts een tussenstop om de rit naar de volgende bestemming, Bukit Lawang te doorbreken. Tijdens de tuk tuk rit door deze vuile stad wordt Steven opeens opvliegend tegen een kerel die naast hem zit. Ik dacht in een vlaag aan seksuele intimidatie maar bleek dat dit heerschap reeds 2 keer langs Steven zijn broek heeft gevoeld, op zoek naar een portefeuille vrezen we. Onze eerste bijna pickpocket-ervaring. Godzijdank zijn we gespaard gebleven want we waren juist naar de bank geweest.

De omgeving van Bukit Lawang is in 2003 getroffen door een flooding vanuit de jungle. Vele mensen hebben hier het leven gelaten en een 100tal zijn nooit teruggevonden. Het hele dorp is vernield geweest en tot op heden zijn ze alles aan het opbouwen. We komen hier toe op een zaterdag en dat is de wekelijkse 'disco avond' in het verblijf waar we een kamer hebben vlak boven de bar. Daar we de slaap toch niet kunnen vatten gaan we naar beneden waar de meiden van de keuken staan te shaken. Al snel kan ik me niet inhouden en sta ik mee te dansen. De flessen lokale wiskey worden van achter de toog gehaald en later op de avond staat zelfs Steven met zijn armen in de lucht mee te springen en mee te zingen met de lokale hits. Er zijn zelfs fotos van!
De day after hadden we een echt zondag gevoel en besluit Steven om nooit meer te drinken. We will see!

Tijdens een 2-daagse trekking door de bergkammen van dit nationaal park lopen we letterlijk tegen een semi-wilde urang utang. Het vrouwtje hangt met haar kleintje aan de buik aan een boom te midden van het pad. Met semi wild bedoel ik dat dit apen zijn die werden heropgevoed in het research cnter vlakbij. Vaak zijn deze beestjes weggehaald bij gezinnen (meestal Chinezen) die on-etische bedoelingen hadden.
Onze overnachting tijdens de trekking was een zelfgemaakt kamp van plastiek met dunne matten. Wat hebben we afgezien die nacht - daarbij had Steven diaree van de lokale wiskey. De gids wist te vertellen dat deze liquor van slecht kwaliteit is.

Regelmatig hebben we ons de vraag gesteld hoe goedkoop/duur het leven voor de mensen is. Hoe die mannen die de ganse dag op straat hangen hun brood verdienen? Steeds als we iets kochten op straat/in restaurant konden ze ons op een schraal bedrag van 2 euro niet weergeven.

Daar we de helse busritten echt beu zijn hebben we een vliegticket geboekt vanuit Medan naar Singapore. Als we deze tocht per bus zouden maken zijn we zeker 2 dagen onderweg. Het feit dat we hierna naar India en Nepal gaan en daar een moto gaan kopen (wat ondertussen een feit is) is voor ons een nieuwe wending in de reis. Niet meer afhankelijk van openbaar vervoer, wachttijden,...


Vele groetjes en dikke kussen aan iedereen
SenS